Net als Xavier was ik in 2015 aanwezig op 'Coalescaremonium: Industrial Decadence', zodat ik reeds vertrouwd was met de unieke, uit meerdere zalen bestaande locatie waar je de hele namiddag/avond/nacht door dingen kon zien en doen. Een groot verschil met vorig jaar is dat het programma aanzienlijk uitgebreid werd op vlak van optredens. Bij de vorige editie kon je 3 acts (waaronder een burlesque-show) aanschouwen in de grote concertzaal. Dit jaar waren dat er maar liefst 8 en gingen de optredens afwisselend door in de concertzaal en de veel kleinere kapel, waar vorig jaar de kunstexpositie ondergebracht was (dit jaar werd deze verplaatst naar de lounge bij de ingang). Een hele uitdaging, zeker als je weet dat ik gespecialiseerd ben in donkere elektronische muziek en de line-up heel gevarieerd was. Een mooie balans ook: 4 Belgische en 4 internationale acts. Coalescaremonium is evenwel meer dan "zwarte" optredens alleen, zodat ik mijn best zal doen om een totaalbeeld te geven van wat er die 2de april in le Bouche à Oreille te zien en te doen was.

Bij de vorige editie had ik de openingsceremonie met de 4 organisatoren gemist, maar nu ik het verslag zou schrijven, moest en zou ik zien wat ze dit jaar voorbereid hadden. En dat bleek nogal apart, want de immer fraai uitgedoste Nocturne Reflet, Discipulus, La Dutchessa en TElombre presenteerden ons ditmaal klassieke muziek & performance in de kapel. Geen flauw idee wat het uit de kluiten gewassen blaasinstrument van Discipulus was, maar La Dutchessa speelde klarinet en Nocturne Reflet en TElombre vermaakten ons met poëzie van Baudelaire respectievelijk opera. Daarnaast waren er nummers met een violiste, een toetsenist/pianist en een vrolijk dansend juffertje dat zo uit de Harry Potter-films weggelopen leek. Gezien ik weinig kaas gegeten heb van klassieke muziek, kan ik mij niet echt uitspreken over de technische kant van de zaak, maar het was alleszins heel leuk om te horen en te zien.

Het eerste "zwarte" optreden van die dag ging door in de concertzaal en had een zekere link met Dark Entries, want collega-redacteur Peter De Koning speelt toetsen bij Hedera Helix. Ik kende deze groep enkel van naam en was dan ook zeer benieuwd naar hun show. Die bleek een mengeling te zijn van electro en theater, waarbij o.a. 2 danseressen, een butler, lichtgevende schoentjes en een stel pluche konijnen aan een wasdraad aan te pas kwamen. Zonder ook maar een nummer te kennen heb ik genoten van dit spektakel, dat zowel visueel als muzikaal heel goed in elkaar zat. Collega Peter kan op beide oren slapen; meer nog: voor mij was het één van de hoogtepunten van Coalescaremonium 2016.

Ook de eerste act in de kapel was een Belg, zij het één die mij volstrekt onbekend was. S.E.M. maakt chiptune industrial en dat merkte je ook aan het electro-/cyberminnend publiek dat zich al snel in de kleine ruimte verzamelde. Het duurde niet lang of er kwam beweging in de eerste rijen, die zich binnen een mum van tijd naar achteren uitbreidde. De muziek was zeker dansbaar en ik kan mij voorstellen dat hier liefhebbers voor te vinden zijn, maar mij kon het niet echt boeien. Na 5 nummers vanaf de zijlijn gevolgd te hebben, hield ik het voor bekeken.

Het was lang wachten op het modedéfilé van Somnia Romantica (waarover zodadelijk meer), maar wie mooie kleertjes wilde zien, kwam ook daarbuiten ruimschoots aan zijn/haar trekken. In het klooster was ondertussen heel wat volk toegestroomd dat letterlijk alles uit de kast had gehaald om er zo goed/speciaal mogelijk uit te zien. Coalecaremonium is op dat vlak zoals WGT: zien en gezien worden (en dat bedoel ik absoluut niet op een negatieve manier). Het viel daarbij op dat veel bezoekers hun best hadden gedaan om zich te kleden naar het thema van de art nouveau, wat toch niet zo evident was. Concreet: heel wat vrouwen met vintage jurken en haartooi die deden denken aan de belle époque. Wie wilde, kon in de fotostudio op het gelijkvloers terecht voor een gratis fotoshoot door Erika Althreya, die ook een shopstandje met zelfgemaakte hoofdtooien en sieraden had. Ik ben er zeker van dat zij haar handen vol heeft gehad met het fotograferen van de vele mooi uitgedoste bezoekers die zich spontaan voor haar lens aanboden.

Met meer dan een uur vertraging ging het modedéfilé van Somnia Romantica dan toch van start in de concertzaal. Ontwerpster Marjolein Turin legt zich toe op donkerromantische, historisch geïnspireerde jurken met veel kant en franjes. Speciale creaties, maar persoonlijk niet zo mijn ding. De modeshow kon evenwel op veel belangstelling rekenen en paste zeker binnen het thema van deze Coalescaremonium.

Meteen na de modeshow was het de beurt aan de langharige, Engelse goth rockers van Pretentious, Moi?, de eerste van de 4 internationale muziekacts. Ze stonden met 5 op het podium (ze hadden ook een zangeres mee) en speelden, nu ja, gothic rock. Meer kan ik er niet over zeggen, omdat ikzelf niet van dit genre houd en deze groep niet kende. Ik heb plichtsbewust 5 nummers meegepikt en ben daarna een koffie gaan drinken in de lounge. Wie een meer inhoudelijke recensie wil, richt zich best tot collega-redacteurs Xavier Kruth en/of Gerry Croon, die ook aanwezig waren en meer affiniteit hebben met dit genre. De specialist bij Dark Entries is en blijft Kurt Ingels, maar die was helaas niet beschikbaar.

De volgende act in de kapel was dan weer wel mijn ding. KnK is een Belgisch EBM/industrial-project dat nog niet zo lang bestaat en voor de eerste keer optrad. Ik was niet zo wild van de nummers die ik op voorhand op hun Bandcamp beluisterd had, maar achteraf bekeken had ik iets te snel geoordeeld, want het optreden kon mij dus wél bekoren. EBM met een donkere, dreigende ondertoon die mij wat doet denken aan drones en martial industrial. Het laatste nummer was naar 't schijnt een cover van 'My Girlfriend's Girlfriend' van Type O Negative, maar zelf geen gothic metal-fan zijnde, had ik dit waarschijnlijk als enige niet door.

Door de eerder opgelopen vertraging klopte de timing niet meer. Sirenia moest als volgende optreden in de concertzaal, maar ik had er het raden naar wanneer dit zou zijn. Op zich niet zo erg, want gothic metal is toch niet mijn ding en ik was niet van plan om naar het hele optreden te gaan kijken. Terwijl ik aan de bar stond, werd mijn aandacht gewekt door de Funker Vogt-remix van 'Disappoint' van Assemblage 23, die uit de danszaal kwam. Ik had tot dusver geen voet gezet in deze zaal en besloot dat daar dringend verandering in moest komen. Een goede keuze, want de uit Australië afkomstige DJ NECROMATX die op dat ogenblik aan het draaien was, bleek net als ik een voorliefde te hebben voor retro melodische electro en futurepop. Gevolg: ik was een uur lang met geen stok van de dansvloer te krijgen. Toen ik eindelijk terug buitenkwam, bleek het optreden al begonnen te zijn.

Sirenia uit Noorwegen dus. Net als bij Pretentious, Moi? kan ik hier helaas niets zinnigs over zeggen wegens niet mijn genre. Ik heb een paar nummers gehoord/gezien vanop een stoel achteraan in de concertzaal, maar vraag me niet of ik het goed vond, want ik heb echt geen verstand van gothic metal. Een vriendin van mij, die wél van het genre houdt, vond het optreden eerder middelmatig, omdat de zangeres volgens haar moeite met de hogere noten had. Collega-redacteur Gerry, die een fan is van de groep, vond het wél een goede show. Voor een meer betekenisvolle recensie verwijs ik graag naar hem door.

Max Lilja is een Finse artiest van wie ik nog nooit gehoord had. Deze sympathieke cellist zou zijn sporen verdiend hebben met de metalband Apocalyptica. Solo combineert hij cello met experimentele elektronische muziek, wat een intrigerend en mooi resultaat oplevert. Ik had eigenlijk wat langer willen blijven luisteren, maar er stond zoveel volk opeengepakt in de kapel dat ik het er benauwd kreeg. Spijtig, want zijn laatste nummer was naar ik gehoord heb een geslaagde cover van Twin Peaks.

Met zo'n 2 uur vertraging was het in de concertzaal dan eindelijk de beurt aan de artiest naar wie ik het meeste uitgekeken had: Iszoloscope. Yann Faussurier is afkomstig uit Canada, maar woont tegenwoordig in Amsterdam. Collega-redacteur Dimi Brands was laaiend enthousiast over zijn recent op Ant-Zen verschenen album 'False Vacuum' en ook ik was danig onder de indruk bij het beluisteren van dit album op Spotify ter voorbereiding van zijn optreden op Coalescaremonium. En het was absoluut het lange wachten waard. Yann bracht een uitermate dansbare, knap aaneen gemixte ritmische industrial/powernoise-set, waarbij de BPM's en diepe bassen genadeloos op het publiek werden afgevuurd. Er was niet zoveel volk meer in de zaal, maar de fanatiekelingen die het konden appreciëren - onder wie ikzelf - dansten alsof hun leven ervan afhing. Zoals verwacht werd er vooral geput uit het nieuwe werk, waarbij de toppers 'Chronophage', 'Spectral Inverter' en 'Relevance Outside Logic' niet mochten ontbreken. Na afloop van het optreden was ik drijfnat en ben ik gaan afkoelen in de lounge, waar ik meteen ook de nieuwe cd gekocht heb. Kers op de taart: Yann daagde niet veel later op in de lounge, zodat ik mijn kans schoon zag om het album te laten signeren. Mijn avond (nu ja, nacht) kon niet meer stuk.

Doordat ik zo lang ben blijven plakken in de lounge, heb ik de laatste live-artiest, namelijk de Belgische synthwave-act Luminance, gemist. Het optreden was weliswaar nog niet gedaan, maar een koord aan de deur van de kapel maakte duidelijk dat niemand tijdens de show binnen of buiten mocht, naar ik vermoed omdat de kleine ruimte tot de nok toe gevuld was. Geen impressies van dit optreden dus, waarvoor mijn excuses.

Ondertussen was in de concertzaal de afterparty met onze eigenste DJ ChavakiaH en de danskunsten van de Duitse industrial dancers van Synthaesticx Cooperation begonnen. Ik was te moe om nog een poot te verzetten, dus de stoelen in de zaal boden een welkom alternatief. Het was welletjes geweest. De vriendin met wie ik was meegereden, was dezelfde mening toegedaan, en iets vóór het sluitingsuur (3.00 u.) zijn we naar huis gereden. Ik geloof dat er bij wijze van slotceremonie nog een nachtelijke picknick gepland was in het Jubelpark, maar ik weet niet of deze effectief is doorgegaan.

Ik vond deze vierde editie van Coalescaremonium bijzonder geslaagd, ondanks de vertragingen die in het programma geslopen waren. Als je je bedenkt dat er een jaar voorbereiding in gekropen is en men ondanks de nasleep van de aanslagen erin geslaagd is om alle internationale artiesten tot in Brussel te krijgen, kun je niet anders dan mateloos veel respect hebben voor de organisatie. Onze dank ook aan Luc Luyten, wiens foto's wij mochten publiceren op Dark Entries (huisfotograaf Xavier Marquis moest door ziekte helaas forfait geven). 'Coalescaremonium: Art Nouveau Noise' zal bij honderden donkere zielen nog lang blijven nazinderen. En ik twijfel er niet aan dat deze donkere zielen, die met elke editie in steeds groteren getale zijn, nu al verwachtingsvol uitkijken naar het volgende hoofdstuk.

Foto's door Luc Luyten: Hedera Helix - Knk - Sirenia - Max Lilja - Iszoloscope.